αναχεντρώνω

(ή αναχαι-)

1. ορθώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου, ανατριχιάζω

2. (μέσ., -ώνομαι) αγριεύω, σηκώνομαι απειλητικός.

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. προήλθε μάλλον από το χαίτη κατά τα ρήμ. σε -ρώνω με ανάπτυξη και επένθεση τού -ν- πριν το -τ-

γι’ αυτό ίσως ορθότερη είναι η γραφή αναχαιντρώνω].